Yaşanmış Bir Öykü

Lakabım kara. Adımı ben be bilmiyorum. Sayamayacağım kadar sayıdaki kardeşlerimden ufacıkken ayrılmışım. Ailem de bakmamış . ufak birşeyim ve göze batmamayı severim. Insanları da severim. Hayvanları da. Ama en çok atları severim. Dün akşam uyuduğum yerde – siyah giymeyi seven adamın evinde – uyandım yine. Beni farketmesinler diye sabah erkenden uyandım ama nafile. Çünkü uyanmıştı bir tanesi. Beni farketmesin diye hiç kıpırdamazcasına öteki odaya geçtim. Bu evden derhal kaçmalıydım. Beni farkederlerse hiç iyi olmazdı ve her an ölebilirdim. Mutfağın açık olan penceresinden kaçma fikri cazip geldi. Ama açtım ve çıkmadan once masanın üzerindeki dün akşamdan kalma tatlının tadına baktım. Nefisti. Yerken uyanık olan da mutfağa yaklaşmıştı. Kulaklarım iyiydi ve duyabiliyordum rahatlıkla. Derhal pencereden kaçtım. 

Bu kurtuluşuma sevinirken yakınlardaki pastanede camekanda asılı duran o çilekli pastayı yine gördüm. Resmen beni çağırıyordu gelmem için. Dayanamadım tabi. Abandım üstüne. Pastanedekiler gormeden birkaç dakikalar geçti. Gördüklerinde ise… Hayatımı zor kurtardım. Bunca badirelerin akabinde dolaşırken bir cam kenarında dinlenmeye koyuldum. Sefil halimi görüp iki ufaklık para lastlikleriyle bana vurmaya başladı. Ne kadar karşı koymaya çalışsam da gücüm yetmedi. Açlık kötü şey… Kolum kanadım kırık bir vaziyetteki gibi kaçıverdim oradan da. Yalnızlık şehrindeydim resmen. Boğuluyordum bu şehrin oksijeninde… İstenmiyordum bir cüzzamlı gibi. Aslında açtım sadece. Ve çöpten de olsa kısmetimi arıyordum. Ve suçlu, pis oluyordum. Kovuluyorum habire. Halbuki benim de bir vazifem var. çöpleri temizlemek. Pislikten ayıklamak bu koca şehri etkisiz çabalamalarımla. Farkında değil bu şehirli sefiller… Ben oksijende boğulurken onlar, kendi pisliklerinde ve doyamadıkları yiyecekleriyle boğulacaklar. Biliyorum çok agresif oldum ama napayım. Uğraşmasınlar benle! Kime ne yapmışım ufak tefek şeylerin dışında? Neyse… oradan da kaçtım. Durmadım. Arkama bakmadım. Ve kendimi bir caminin tuvaletine attım. Saatlerce ağladım içerde. Kimse duymadı beni biliyorum. Ve bu son satırlarımı bir şekilde buraya aktarırken şu ilerdeki fırında yanan mavi ışığa intihar etmeye gidiyorum.

- Kara Sinek -